Linda Biehl &
Easy Nofemela

logo

vergeving
verzoening

verhaal 10






foto Linda en Easy voor affiche "Ik ben hartstochtelijk gaan geloven in gerechtigheid, welke tot eerherstel leidt."

25 augustus 1993 werd Amy Biehl, een Amerikaanse Fulbright beursstudente die in Zuid Afrika tegen de apartheid streed, in elkaar gesla-gen en doodgestoken in een zwarte 'township' dichtbij Kaapstad.

In 1998 werd aan de 4 jeugdigen, die veroordeeld waren wegens de moord op Amy, amnestie verleend - een besluit dat ondersteund werd door haar ouders.

Easy Nofemela en Ntobeko Peni, twee van de veroordeelde mannen, werken nu voor de Amy Biehl Foundation in Kaapstad - een liefdadigheids-instelling die zich ten doel stelt het geweld in te perken.
Na de plotselinge dood van Peter Biehl in 2002, gaat Linda nog steeds regelmatig naar Kaapstad om haar werk voor de Foundation voort te zetten.

Linda

Toen we het verschrikkelijke nieuws over Amy hoorden was de hele familie verbijsterd, maar tegelijkertijd wilden we de omstandigheden rondom haar dood begrijpen. Kort daarop gingen we naar Kaapstad.

We ontleenden onze kracht om de situatie aan te pakken rechtstreeks van Amy . Zij was intensief betrokken bij de Zuid-Afrikaanse politiek. Hoewel haar dood veroorzaakt was door de gewelddadigheden die tot vrije verkiezingen geleid hadden, wilden we niets negatiefs zeggen over de zoektocht van Zuid-Afrika naar democratie.

Om deze reden verzetten we ons in 1998 niet, toen de vier mannen, die veroordeeld waren omdat zij haar vermoord hadden, amnestie aanvroegen. Tijdens de hoorzitting gaven we de familie van de daders een hand. Peter sprak namens ons beiden toen hij citeerde uit een hoofdartikel dat Amy geschreven had voor de 'Cape Times': "de belangrijkste voertaal voor verzoening is een open en eerlijke dialoog". Verder zei Peter: "We zijn hier bij elkaar gekomen om een menselijk leven te verzoenen, dat weggenomen is zonder enige kans op dialoog. Als we klaar zijn met dit proces, moeten we verder strijden met verenigde wapens." Een jaar later werden Easy en Ntobeko vrijgelaten uit de gevangenis. Een antropoloog die hen interviewde, stuurde ons een bericht dat zij ons graag wilden ontmoeten. Zij beheerden een jongerenclub in Guguletu Township, daar waar Amy vermoord was, en zij wilden ons hun werk laten zien.

We wilden hen ontmoeten. Het ging niet om medelijden of beschuldiging, maar het ging om begrip. We wilden weten wat er nodig zou zijn om de situatie te verbeteren. Enige tijd later gingen we met hen uit eten. We spraken over hun leven en over ons leven, maar we vroegen niet naar het verleden. We keken allemaal naar de toekomst.

Ik ben van deze jongens gaan houden. Ik geniet van hen. Ze zijn zoals mijn eigen kinderen. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik neig ernaar om te denken dat er iets van Amy's geest in hen is.
Er zijn mensen die denken dat we misdadigers ondersteunen, maar de Stichting die we in haar naam in het leven hebben geroepen, gaat het vooral om het voorkomen van criminaliteit onder jongeren.

Ik ben hartstochtelijk gaan geloven in herstellende rechtvaardigheid. Dit is wat Desmond Tutu 'ubuntu' noemt: ervoor kiezen om te vergeven liever dan vergelding te eisen. Een geloof dat "mijn menselijkheid onontwarbaar opgesloten is in de jouwe."

Ik kan niet naar mezelf kijken als een slachtoffer. Als mens verlies ik dan mijn waarde. Easy and Ntobeko zien zichzelf niet als moordenaars. Zij waren er niet op uit Amy Biehl te doden.
Maar Easy zei me, dat je je kunt verzoenen met wat je deed als politiek activist, maar dat is heel iets anders dan je te verzoenen in je hart.

Easy

Toen de antropoloog me voorstelde om de Biehls te ontmoeten ging mijn geest als een razende tekeer. Dit was een grote uitdaging. Ik was opgegroeid met de gedachte dat je een blanke nooit kon vertrouwen en ik wist niet wat ermee te doen. Maar toch als ik ze in levende lijve zou ontmoeten, dan zouden ze misschien kunnen zien, dat het me speet. En daarom zei ik: "Ja, breng ze naar me toe".

De volgende dag kwam Peter naar Guguletu. Ik was erg nerveus, maar mijn eerste gedachte was om hem te beschermen, omdat er veel geweld op straat was. Ik nodigde hem uit in mijn huis en vertelde hem over de jongerenclub. Hij was erg aardig en hij zei me dat Linda graag wou zien waar Ntobeko en ik mee bezig waren. De volgende dag brachten ze ons
t-shirts en kaartjes voor Robben Eiland. Ik herinner me dat Peter erg sterk was en Linda erg verlegen was.

Later werden we betrokken bij de Amy Biehl Foundation, omdat zij problemen kregen in Guguletu waar zij een buurt-bakkerijproject leidden. De misdaad was in het township zo hoog opgelopen, dat er elke dag op chauffeurs geschoten werd. We hielpen hen door met de buurt te praten.

Pas op het moment dat ik Linda en Pieter Biehl ontmoette begreep ik dat blanken ook mensen waren. Ik was lid van APLA – the gewapende tak van de PAC. Onze leus was: "één kolonist, één kogel".
Toen ik hen voor de eerst keer op de TV zag, haatte ik hen. Ik dacht, dat het de strategie van de blanken was om naar Zuid-Afrika te komen om de doodstraf te eisen. Maar zij spraken er helemaal niet over om ons op te willen hangen. Ik was erg in de war. Zij schenen te begrijpen, dat de jeugd van het township deze crisis – dit gevecht voor bevrijding - op hun schouders had gedragen.

In het begin wilde ik niet naar de TRC gaan om mijn getuigenis af te leggen. Ik dacht, dat het een uitverkoop was, maar toen las ik in de pers, dat Linda en Peter hadden gezegd, dat het niet aan hen was om te vergeven. De bevolking van Zuid-Afrika moest de eerste stap zetten om elkaar te leren vergeven. Ik besloot om ernaar toe te gaan om ons verhaal te vertellen en spijt te tonen. Mijn motivatie was niet om amnestie te krijgen. Ik wilde alleen maar om vergeving vragen. Ik wilde in het bijzijn van Linda en Peter, van aangezicht tot aangezicht, zeggen: "Het spijt me, kunnen jullie me vergeven?" Ik wilde vrij zijn in lichaam en geest. Het moet voor hen zo pijnlijk geweest zijn om hun dochter te verliezen. Maar door naar Zuid-Afrika te komen en dan niet te spreken over verwijten, maar over de pijn van onze strijd, gaven ze mij mijn vrijheid terug.

Ik ben geen moordenaar. Ik heb nog nooit zo over mezelf gedacht, maar ik zal nooit meer bij een politieke partij behoren, omdat zulke organisaties de baas spelen over je gedachten en daden. Ik ben hartstochtelijk gaan geloven, dat alleen door dialoog verandering zal optreden. Mensen zijn geschokt, omdat ik voor de Amy Biehl Foundation werk. Ik vertel hen, dat ik hier werk, omdat Peter en Linda naar Zuid-Afrika kwamen om over vergeving te spreken.

Peter was een aardige man. Hij maakte ons allemaal gelukkig. Het was een grote schok toen hij stierf. Hij zei altijd tegen Ntobeko en mij: "Jongens, ik hou van jullie. Zijn jullie gelukkig?" Hij probeerde er alles aan te doen om ons niet van streek te maken. Hij was als een grootvader voor ons.

hoofdmenu    volgende    vorige    info museum    uw reactie

Laatst gewijzigd: 6 december 2004