Marian Partington

"Voor mij begon vergeving met moorddadige woede".

In 1973 verdween Marian's jongste zuster Lucy bij een bushalte na een bezoek aan haar vriend. Twintig jaar later, in 1994, brachten de gruwzame ontdekkingen op Cromwell Road 25 aan het daglicht dat Lucy Partington een van de slachtoffers van Frederick West geweest was.

Zodra het nieuws doorkwam, dat Lucy's lichaam gevonden was op Cromwell Road 25, zwoer ik dat ik zou proberen iets positiefs uit dit zinloze drama voort te laten komen.

Maar eerst moest ik de waarheid onder ogen zien. Lucy was ontvoerd, gekneveld, verkracht, gemarteld en vermoord, voordat ze onthoofd en in stukken gesneden werd.

Gedurende een jaar na haar vondst waren haar overblijfselen nodig als officiële bewijsstukken voor de verdediging. Hierna voelde ik een instinctieve behoefte om naar het mortuarium in Cardiff te gaan om haar beenderen vast te houden en in doeken te wikkelen. Tijdens die ontroerende ceremonie veranderde er iets in mij en zette ik een stap op weg naar vrede.

In hetzelfde jaar ben ik ook op retraite gegaan bij de Chan Boeddhisten. Het was op een van deze retraites dat ik een gelofte aflegde om te proberen de Wests te vergeven. Het leek de meest positieve, bevrijdende weg voorwaarts. Dit was onbekend terrein voor mij, maar ik heb altijd geloofd dat in iedereen iets goeds steekt.

Toen ik terug kwam van de retraite had ik een overweldigende, onwille-keurige en intens lichamelijke ervaring van moordzuchtige wraak. Het gevoel stroomde helemaal vanuit mijn buik omhoog tot naar mijn hoofd. Ik wilde schreeuwen, mijn haar uitrukken, in de grond klauwen. Dus voor mij begon vergeving met moordzuchtige wraak.Tot dan toe had ik mezelf niet als een moorddadige persoon beschouwd, maar op dat moment was ik in staat tot doden.
Met andere woorden: ik was niet anders dan de Wests.

Op het proces waar ik Rosemary West zag zitten was het bijna onmogelijk haar uitdrukkingsloze gezicht in overeenstemming te brengen met de eindeloze indringende details van seksuele verdorvenheid en beestachtigheid.
Maar toen hoorde ik haar stem op tape, schreeuwend, vol woede vloekend, en op dat moment begon ik langzamerhand meer inzicht te krijgen in haar geest. Later ontdekte ik dat zij op 17-jarige leeftijd seksueel misbruikt was door haar broer, vervolgens ontvoerd bij een bushalte en verkracht.

Haar verhaal lijkt te gaan over de verarming van een ziel die geen andere uitweg vond om verder te leven dan door verschrikkelijke wreedheid. Een leven verstoken van waarheid, schoonheid of liefde.
Ik veronderstel, dat haar afwijkingen en onwetendheid, die haar sadistische, egoïstische misdaden voedden, geworteld waren in haar geruïneerde, verknipte jeugd.
Zal zij ooit de heelheid van het leven kennen?

Tijdens mijn recente werk in een gevangenis in Bristol voor een project "Restorative Justice" (eerherstellende gerechtigheid) ben ik gaan beseffen dat de meeste daders in hun jeugd slachtoffers van misbruik zijn geweest.

Door mijn werk ben ik in contact gekomen met de menselijkheid van Rosemary West en ik heb geweigerd het meer gemakkelijke en voorspel-bare pad te gaan haar te demoniseren.
Ik neem iedere gelegenheid te baat over haar te praten als een menselijk wezen.

Onlangs ontmoette ik nog een moeder wier dochter vermoord was. Zij gaf mij een zinspreuk die ik nu op de deur heb geprikt: "vergeving betekent dat je alle hoop opgeeft op een beter verleden".
Geleidelijk heb ik geleerd om de onopgeloste pijn van het verleden onder ogen te zien, te accepteren en te integreren.
Ik heb me iets van het lijden van Rosemary voorgesteld, iets van het lijden van Lucy. Ik wens Rosemary West niet nog meer pijn toe.

Werken naar vergeving lijkt de meest creatieve weg om vrij te worden en vrijheid aan te reiken. Het is iets waarop je jezelf alleen maar kunt voorbereiden. Je kunt het niet laten gebeuren. Maar ik weet dat het de enige creatieve weg vooruit is, omdat het mij in staat stelt een positieve verbinding te maken met mijn eigen lijden. Dit kan heilzaam zijn voor anderen.

Op deze manier kan ik mijn leven gebruiken om de cyclus van geweld om te buigen. Soms heb ik de heiligheid van mijn eigen leven ervaren en de onderlinge verbondenheid van al onze levens. Op die plaats is vergeving spontaan.

Sommigen hebben gevraagd of ik voel dat ik Lucy aan het verraden ben door dit te doen en dan zeg ik: "Nee, absoluut het tegenovergestelde: ik voel dat ik Lucy eer door mezelf gereed te maken voor vergeving".