Francis & Berthe Climbié

"Als je je alleen maar richt op vergelding, dan doof je de ware geest en herinnering aan je kind."

Het leven van Victoria Climbié was kort en tragisch.
Ze werd geboren in Ivoorkust. Haar ouders, Francis en Berthe Climbié, vertrouwden haar op 7 jarige leeftijd toe aan de zorg van een familielid, Marie-Therese Kouao. Zij nam Victoria mee naar Engeland om haar op te voeden.
Hier vond zij haar dood. Ze werd gemarteld en vermoord, uitgerekend door degene die beloofd had haar te helpen.

Toen we hoorden dat Victoria was overleden konden we de daders niet vergeven. We zijn mensen en niemand is volmaakt. We werden gekweld door gevoelens van schuld, wanhoop en haat, en we konden niet begrijpen waarom het leven van onze dochter was vernietigd door diegene die had beloofd voor haar te zorgen. We hielden heel veel van Victoria. We hoopten en verwachtten het beste voor haar. Maar toch, vanaf het moment dat we hoorden dat ze was overleden, baden we dat we in staat zouden zijn de daders te vergeven.

Als je gelukkig en in vrede wilt leven, moet je leren te vergeven. Het maakt niet uit of de persoon in kwestie in staat is om vergiffenis te vragen of zelfs maar toegeeft dat ze kwaad gedaan hebben, want vergeven is niet gebaseerd op voorwaarden. Dus we wachten er niet op dat Marie-Therese ons om vergeving vraagt, want we hebben haar al vergeven. Haar vriend, Carl Manning, heeft wel om vergiffenis gevraagd. Het trieste is dat hij niet vrij is, zijn lichaam niet, zijn geest niet en zijn ziel niet. We kunnen hun schuld niet ontkennen. Als mensen kwaad doen zullen ze de prijs moeten betalen, maar het is niet aan ons om te straffen. De wet is de manier om mensen te straffen die ongeschikt zijn om vrij rond te lopen.

Ook hebben we alle instellingen en individuen vergeven die, zoals uit het onderzoek is gebleken, onze dochter in de steek hebben gelaten. Wraakzuchtig blijven betekent een kind tweemaal doden.
Het kind is dood, maar als je als ouder met gevoelens van wraak blijft rondlopen dood je de geest en herinnering aan je kind.

Veel mensen in Engeland hebben gevraagd waarom we Victoria hebben weggegeven. Ik wil zeggen dat we haar niet hebben weggegeven. In Afrika zijn kinderen niet alleen de kinderen van de ouders, maar ook van de ooms en tantes, de grootouders, en de broers en zussen. Een kind een opleiding in het buitenland aanbieden is een groot voorrecht. De enige manier waarop we in Afrika kunnen overleven is dat zij die succesvol zijn de verplichting voelen hen te helpen die dit niet zijn.

Welke genoegdoening schuilt er in wraak? Onze grootste wens is dat er iets positiefs voortkomt uit deze tragedie. Daarom gaan we een school openen in Ivoorkust, een school die kinderen van over de hele wereld gaat opleiden. De enige reden waarom Victoria naar Engeland is gegaan was voor een opleiding. Deze school is onze manier om de geest en de naam van ons kind levend te houden.