David

"Deze laarzen zijn als mijn leven - zij zijn hersteld, opnieuw verzoold en gerepareerd."

In 2003 werd David vrijgelaten uit de gevangenis nadat hij bijna 17 jaar had gezeten na een veroordeling tot levenslang voor een moord op 2 gezinsleden.
Tijdens zijn gevangenistijd bracht hij 4 jaar door op Grendon Underwood; een staatsgevangenis volgens therapeutische richtlijnen.

In de jaren 80 van de vorige eeuw werd ik veroordeeld vanwege een dubbele moord. Ik kan de details hier niet bespreken vanwege het recht op anonimiteit van hen die nog steeds emotioneel betrokken zijn. Ik kan wel zeggen dat de omstandigheden in die tijd samenwerkten om mij aan lager wal te brengen. Ik stond op het punt om alles waar ik waarde aan hechtte in het leven te verliezen. De avond voor de misdrijven ging ik naar bed en nam een vuistvol pillen tegelijk met een fles Southern Comfort. Ik rekende erop niet meer op te staan. Toen ik 12 uur later wakker werd was mijn hoofd helemaal verward door de drugs. Elk gevoel voor de waarde van het menselijk leven was gereduceerd tot nul.

Het eerste deel van mijn veroordeling bracht ik door in de D-Vleugel van Wormwood Scrubs: een harde, onmenselijke plek vol levenslang gestraften. Toen hoorde ik over Grendon, een gevangenis met groepstherapie. Ik wist, dat als ik nog zin aan mijn leven wilde geven ik daar naar toe moest gaan.
In 1990 kwam ik in Grendon aan. De therapie gaf mij inzicht in mezelf. Voor de eerste keer realiseerde ik me hoezeer mijn daden het leven van mijn kinderen had verwoest.

Ik heb geworsteld met het begrip vergeving. Ik probeerde allereerst vergeving van anderen te krijgen, maar in Grendon realiseerde ik me dat ik een echt probleem had, dat ik mezelf niet kon vergeven. Ik sprak erover met de aalmoezenier. Hij was een geweldige kerel. We hadden heftige discussies. Tijdens een van onze gesprekken ging hij me te lijf en drukte me tegen de muur. "Verdomd, wie denk je wel niet dat je bent?", schreeuwde hij. Als God je kan vergeven, waarom kun je jezelf dan niet vergeven? Denk jij dat je beter bent dan God?"

Ik vecht nog steeds met het omgaan met het begrip van vergeving, maar sinds die tijd ben ik in staat de misdaad een plaats te geven, zodat hij gemakkelijker te dragen is. Ik verdien het niet om vergeving te krijgen, maar als je niet met jezelf in het reine komt dan kun je nooit helemaal genezen en verdergaan.

In Grendon nam ik deel aan een directe uitzending van het programma van Kilroy. Ik zat naast een echtpaar dat hun dochter verloren had door een gewelddadige onopgeloste moord. Nadat het programma begonnen was met mijn verhaal, werden de camera's op het echtpaar gericht. Zij draaiden zich naar mij om. Plotseling werd ik in hun ogen de dader. Het was tamelijk dreigend. Hun gevoelens waren: "hang hem op en tuig hem af".

Maar toch kwam uit deze ontmoeting de meest kostbare vriendschap voort. Op het moment dat de camera's stopten, omarmden wij drieën elkaar en huilden. Later begon het echtpaar me in de gevangenis te schrijven en te bezoeken. Zij hielden contact tot het moment dat ik vrijgelaten zou worden. Misschien konden ze niet verder dan tot hier het contact voortzetten. Maar voor ons was er een soort genezing bereikt. Het gaf me zeker een waardevol inzicht in wat slachtoffers en hele gezinnen meemaken.

Grendon stelde me in staat om mijn verleden een plaats te geven en door te groeien. Alhoewel eerherstel en het vinden van een ondersteunende werkgever moeilijk te vinden is, ben ik erin geslaagd om iets wat negatief was om te zetten in iets positiefs. Ik ben dat verschuldigd aan mijn slachtoffers.
Toen ik onlangs op de zolder van een vriend wat bezittingen aan het uitzoeken was, ben ik weer in contact gekomen met mijn verleden. In een van de dozen vond ik mijn favoriete laarzen. Deze laarzen zijn als mijn leven: ze zijn hersteld, verzoold en gerepareerd.